“Το Μεταναστευτικό πρόβλημα και η Εκκλησία”

Σοβαρό και πολύ ανησυχητικό πρόβλημα απασχολεί έντονα μικρούς και μεγάλους τα τελευταία δέκα χρόνια στην πατρίδα μας. Το πρόβλημα που δημιούργησαν οι ξαφνικές και αδιάκοπες αφίξεις στη χώρα μας χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών από χώρες της Ασίας, που γειτονεύουν με τη Μεσόγειο. Ένα ανθρώπινο ποτάμι δυστυχισμένων υπάρξεων ρέει χρόνια τώρα με απελπιστική μάλιστα αυξητική δύναμη κάθε μήνα από τη Συρία κυρίως καθώς και από πλησιέστερες σ’ αυτή χώρες με μελλοντικό προορισμό την Ευρώπη, σαν νάναι η νέα Βιβλική γη της επαγγελίας, η ρέουσα μέλι και γάλα.

Όλοι όμως αυτοί, πρόσφυγες και μετανάστες, θλιβερά στίφη ταλαίπωρων ανθρώπων, οι οποίοι διακινδυνεύοντας μέχρι θανάτου τη ζωή των, καθώς στοιβαγμένοι, άνδρες, γυναίκες και μικρά παιδιά, σε εύθραυστα πλοιάρια και παλεύοντας με τρικυμίες και καταιγίδες, φθάνουν τελικά κυρίως στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, αναζητώντας στέγη, τροφή και θαλπωρή, με τον ενδόμυχο άσβεστο πόθο να φθάσουν σε κάποια χώρα της Ευρώπης για να ζήσουν το όνειρό τους.

Καί η πατρίδα μας, η οποία κατά το προχριστιανικό της παρελθόν έστησε ιδιαίτερο βωμό εις τιμήν θεού της φιλοξενίας, και η οποία στο πρόσφατο σχετικά παρελθόν έζησε το δικό της δράμα προσφυγιάς και δοκίμασε όλη την πικρία της, τους καλοδέχθηκε και τους φρόντισε με αισθήματα χριστιανικής συμπαθείας. Ενώ η υπόλοιπη ευημερούσα “χριστιανική” Ευρώπη στην πλειοψηφία της έκλεισε άστοργα τις πύλες της και τους κράτησε εγωπαθώς μακριά της, η πατρίδα μας με όλη την οικονομική της κρίση τα τελευταία χρόνια και τη δοκιμασία της, τους έδωσε και στέγη και τροφή και γενικά συμπεριφέρθηκε απέναντί τους αντάξια των προγόνων της και των προ Χριστού και των μετά Χριστόν.

Αλλά το πρόβλημα αυτό, που προστέθηκε στα τόσα προβλήματά της, δυστυχώς δεν βρήκε την οριστική λύση του. Ακόμη και αυτή η προσωρινή διαμονή και φιλοξενία των ξένων προσφύγων κατάντησε με  τον καιρό πρόβλημα αγχώδες και επικίνδυνο. Όση καλή θέληση και διάθεση φιλαλληλίας να δείχνει καθημερινά η χώρα μας το πρόβλημα, που μας ανέκυψε ξαφνικά, γίνεται με την πάροδο του χρόνου πιο δυσεπίλυτο.

Η εχθρική και κυνική στάση της γειτονικής μας χώρας, η απουσία ουσιαστικής αλληλεγγύης της αδιάφορης Ευρώπης, η σαδιστική στάση μερικών ψευδώνυμων οργανώσεων, εκμεταλλευτών της ανθρώπινης δυστυχίας, έφεραν τους ξένους εποίκους στα όρια της αθλιότητας και την πατρίδα μας σε θέση δυσχερέστατη, σχεδόν στη θέση αμυνομένου σε πόλεμο ανηλεή, πρωτοφανή και παράδοξο.

Και ποιά τώρα μπορεί και επιβάλλεται να είναι η στάση της Εκκλησίας μας; Άλλοτε σε πολεμικές περιόδους ευχόταν και ευλογούσε τα όπλα του αμυνόμενου υπέρ πίστεως και πατρίδος Έθνους μας. Εδώ σε αυτόν τον άγριο πολιτικό, διπλωματικό, ιδεολογικό, οικονομικό, πρωτοφανή  πόλεμο, στο μεταναστευτικό, ποιά στάση της επιβάλλεται να τηρήσει; Εδώ δυστυχώς το πρόβλημα είναι ακόμη πιο περίπλοκο. Ακόμη και να απλώσει το χέρι για να δώσει τη βοήθειά της, υλική η πνευματική, κινδυνεύει να παρεξηγηθεί από λεπτολόγους και σχολαστικούς «υπερασπιστές», υποκριτές μάλλον,  των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έστω και αν, εδώ που φθάσαμε, θίγονται και θρησκευτικής ακόμη φύσεως ζητήματα, και προπαγανδίζονται ξένες θρησκείες και δόγματα και συνάπτονται ακόμη και συνοικέσια εντοπίων μαζί με μυσαρές αλλαξοπιστίες. Όταν ακόμη σοβαρός ακούγεται λόγος για μελλοντική αλλοίωση και της πληθυσμιακής και της πνευματικής υπόστασης του Έθνους.

Ἀσφαλῶς η Εκκλησία μας θα βρίσκεται σε διαρκή επαγρύπνηση, «γρηγορούσα» κατά το Ευαγγελικό, και όταν χρειασθεί με τη βοήθεια του Θεού και τη δράση άξιων ποιμεναρχών της θα περιφρουρήσει τα ιερά και όσια της πατρίδος μας, καθώς θα διακινδυνεύουν από έναν ιδιόμορφο αλλά πολύ επικίνδυνο πόλεμο. Και προπάντων με πίστη ακλόνητη θα εύχεται να δοθεί άνωθεν η καλύτερη λύση του προβλήματος.

Επίσης, γιατί όχι, θα υποδεικνύει ο,τι έπραξαν οι ευσεβείς πρόγονοί μας του Βυζαντίου, όταν έβλεπαν να κατέρχονται εξορμώντας από βορρά στίφη βαρβαρικά  και να καταλαμβάνουν τα εδάφη της. Περί αυτού όμως, πως δηλαδή οι βυζαντινοί και θεοσεβείς  αυτοκράτορες έλυσαν το πρόβλημα των ξένων μεταναστών δημοσιεύσαμε προ καιρού στο περιοδικό μας σχετική και λίαν διαφωτιστική ιστορική μελέτη του κ.Θεοδώρου Λυμπεράκη, δικηγόρου και ενός άξιου ιστορικού του τόπου μας. Ο τίτλος της ήταν: «Ο Βυζαντινός Οβηλός και η ιερά Μονή του Γενεσίου της Θεοτόκου, μετόχι της Ιεράς Μονής Ιβήρων του αγίου Όρους» (Άμβων Παγγαίου, 2009 τεύχη 20-22). Εκεί διακρίνουμε ευκρινώς τη συνετή στάση των χριστιανών ηγετών, όταν σε ένα καθορισμένο αυστηρά γεωγραφικό χώρο τους περιορίζουν, όταν τους  δίνουν χωράφια να τα  καλλιεργούν, (διότι οι φωτισμένοι εκείνοι πολιτικοί άνδρες ήξεραν πολύ καλά, τι εσήμαινε το «αργία μήτηρ πάσης κακίας») όταν τους πιο ακμαίους  σωματικά  τους ενσωματώνουν ως μισθοφόρους στο στράτευμα και όταν με τρόπο φιλάνθρωπο και αλτρουιστικό, πολύ αργά, τους ενσωματώνουν στη χριστιανική τους κοινωνία.

Είθε ο Κύριος να φωτίσει μικρούς και μεγάλους για την ταχύτερη λύση του ανακύψαντος αυτού προβλήματος.

Μητροπολίτου Ελευθερουπόλεως ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Κύριο άρθρο «ΑΜΒΩΝ ΠΑΓΓΑΙΟΥ», τ. Οκτωβρίου-Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου 2019