Εγκύκλιος επί τη Εορτή του Πάσχα 2018
Η ΑΚΕΝΩΤΗ ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΟΣ
Αγαπητοί εν Χριστώ Αναστάντι Αδελφοί και Πατέρες
«Αναστάσεως ημέρα και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει!» Ας χαρούμε και ας ευφρανθεί η ψυχή μας τις ημέρες αυτές, που η αγία μας Εκκλησία πανηγυρίζει την Ανάσταση του Χριστού μας. Η χαρά που μας καλεί να ζήσουμε δεν έχει σχέση μόνο με την ωραία εποχή της Άνοιξης, που διανύουμε, ούτε με το τέλος της περιόδου της αυστηρής νηστείας. Η γιορτή της Αναστάσεως είναι ευκαιρία της πιο χαρούμενης ψυχικής διαθέσεως του πιστού χριστιανού, διότι την αντιλαμβάνεται με το απλό μυαλό του και την άδολη καρδιά του σαν την πηγή την ακένωτη της μεγαλύτερης ελπίδος.
«Η ελπίς ου καταισχύνει» (Ρωμ. 5,5) σύμφωνα με τον Απόστολο του Θεού. Καθόλου ντροπή δεν είναι, ούτε λάθος, να ελπίζει πάντα ο άνθρωπος. Αλλά τι να ελπίζει; Να μην αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα οικονομικό; Να είναι αυτάρκης και να ζει με κάθε άνεση; Τι να ελπίζει το παιδί, ο νέος; Να καταλάβει μία θέση στην ανώτατη Εκπαίδευση, να αποκτήσει κάποιο σοβαρό και αξιόλογο εφόδιο από την κρατική Παιδεία για τη ζωή του, ώστε να εξασφαλίσει κάποια θέση αξιοπρεπή στην κοινωνία; Τι να ελπίζει; Να βρει πρόσωπο κατάλληλο, ώστε να δημιουργήσει μία οικογένεια, μία ζεστή φωλιά και ένα σταθερό αποκούμπι στη ζωή του; Και οι απαντήσεις, όπως αντιλαμβάνεσθε, στο ερώτημα αυτό είναι ατέλειωτες. Όσο είναι και οι άνθρωποι… Και μετά, αφού πια η ελπίδα πάρει σάρκα και οστά και γίνει είτε άνεση οικονομική, είτε θέση κοινωνική, είτε οικογενειακή ευτυχία και όνειρο, προβάλλει σκληρό το ερώτημα σε όλους μας, μικρούς και μεγάλους: Αφού όλα τα επιτύχω, όπως τα ονειρευόμουν και τα ήλπιζα, ύστερα τι γίνεται; Η ευτυχία μου, λοιπόν, η εκπλήρωση των ονείρων μου, έχει ημερομηνία λήξεως; Ύστερα έρχεται, αφού δεν είμαι αθάνατος, το χάος, το τίποτε, το μηδέν; Και να! σαν επισκέπτης απρόσκλητος η μελαγχολία και το σκοτάδι στη ψυχή. Η ίδέα, τό σκοτεινό φάσμα τού θανάτου, τού ἀναπόφευκτου τέλους, έρχεται νά δηλητηριάσει τήν ελπίδα μας.
Άλλ’ όχι! Βροντοφωνάζει στήν ταραγμένη μας ψυχή η εορτή τών εορτών που διανύουμε. Η ελπίδα μας δεν κόβεται, ούτε διαλύεται από το αναπόφευκτο βιολογικό μας τέλος. Κάποιος το φρόντισε με άπειρη αγάπη. Και Αυτός ο Κάποιος είναι ο Αναστημένος εκ νεκρών Ιησούς Χριστός. Αυτός ο Τέλειος και Πρώτος σε όλα Θεός και Άνθρωπος έγινε και σ’ αυτό το μεγάλο θέμα μας ο πρώτος. Ανέστη εκ νεκρών. Νίκησε το θάνατο. Έγινε τρόπον τινά ο «πρωτότοκος εκ των νεκρών». (Κολασσαείς 1, 18). Γι αυτό και αργότερα, μετά την Ανάστασή Του, μολονότι το δρεπάνι του θανάτου δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να θερίζει στους ανθρώπινους αγρούς, οι δικοί Του άνθρωποι προς χάριν Του υπέμειναν μετά χαράς μεγάλης κάθε κακουχία και κάθε ανθρώπινη δυστυχία, και μύριους θανάτους, διότι ήσαν απλούστατα απόλυτα στηριγμένοι στη μεγάλη ελπίδα που τους έδωσε. Όπως οι ίδιοι με συγκινητική ειλικρίνεια μας είπαν, εάν δεν πιστεύαμε στον Αναστάντα Χριστό θα ήμασταν οι πιο αξιολύπητοι άνθρωποι… (Α Κορ. 15,19).
Δόξα, λοιπόν, μυριάκις δόξα τω Αναστάντι Χριστώ! Διότι η ελπίδα μας ουδέποτε σταματά, αλλά συνεχίζεται ανανεούμενη μέχρι τη Βασιλεία Του την επουράνια, μέχρι τη δόξα του Παραδείσου, στην ατέρμονη αιωνιότητα μαζί Του. Αμήν
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Παντοτεινός ευχέτης σας
†Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ